ผักกาดหัวของไทยแต่โบราณ
ผักกาดหัวของไทยแต่โบราณ
ผักกกาดหัวของไทยแต่โบราณนั้นเป็นพืชผักที่มีอายุเพียงปีเดียวที่ปลูกกันไว้เพื่อบริโภคส่วนของรากที่ขยายตัว ใหญ่ขึ้น ซึ่งเราเรียกว่า “หัวผักกาด” ผักกกาดหัวของไทยแต่โบราณนั้นอาจจะเป็นสีแดงหรือสีขาวก็ได้ คุณภาพของหัวผักกาดขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายอย่าง เช่น พันธุ์ การปลูก การปฎิบัติดูแลรักษา ตลอดจนการเก็บเกี่ยว ถ้าหากปล่อยให้อายุแก่หรือเลยระยะเวลาเก็บเกี่ยวแล้วรากจะขยายใหญ่มากยิ่ง ขึ้นเพื่อสะสมอาการสำหรับสร้างดอก และติดเมล็ด เนื้อจะเริ่มฟ่าม มีเส้นใยมากขึ้นผักกาดหัว มีชื่ออื่น ๆ อีกเช่น ผักขี้หูด ผักกาดจีน ไช้โป๊ว หรือไช้เท้า เป็นต้น สามารถปลูกได้ดีในดินร่วนปนทราย ซึ่งมีความชื้นในดินสูงพอควร และได้รับแสงแดดตลอดวัน มีค่าพีเอชประมาณ 5.5-7.0 และอุณหภูมิประมาณ 18.5-24 องศาเซลเซียส สามารถปลูกได้ผลดีที่สุด ในช่วงเดือนตุลาคม – มกราคม เป็นที่นิยมปลูกกันมากทางภาคตะวันตกของประเทศไทย เช่นแถบจังหวัดราชบุรี เพชรบุรีและกาญจนบุรีผักกาดหัวนิยมปลูกเพื่อใช้เป็นอาหารทั้งรับประทานสดหรือดองเค็ม (ไช้โป๊ว)
ผักกาดหัวจะมีคุณค่าทางโภชนาการสูงพอควร ในปริมาณของผักกาดหัว 100 กรัม
เราจะได้สารอาหารดังนี้
ผักกาดหัวจะให้สารอาหารที่เป็นโปรตีน 1 กรัม
ผักกาดหัวจะให้สารอาหารที่เป็นคาร์โบไฮเดรท 3.6 กรัม
ผักกาดหัวจะให้สารอาหารที่เป็นไขมัน 0.1 กรัม
ผักกาดหัวจะให้สารอาหารที่เป็นวิตามิน เอ 10 ไอ.ยู
รวมพลังงานที่จะได้ทั้งหมด 17 แคลลอรี่ นอกจากนี้ยังมีธาตุอาหารอื่น ๆ รวมอยู่อีกมาก คุณสามารถทานผักกกาดหัวของไทยแต่โบราณนั้นได้อย่างไม่จำกัดปริมาณเพราะผักชิดนี้สามารถทำให้คุณอ้วนไดน้อยมาก
Comments
Post a Comment